Tiende stadsgedicht

Jagersbloed

 

O hertenbiefstukje van me, je zoekt een tafeltje,

bejaagd door de man die met de portefeuille

in zijn kontzak door de ober wordt belaagd

die weer door de wind lijkt gejaagd

 

Maar hier ben je veilig; wij zijn het bos in de winter,

wees trefzeker op onze kaart, mik tussen de bloem-

stukjes en geweien door, schiet een gat

in de rand van het pand aan de overkant

 

Jagen is haastig wachten op wat tevoorschijn springt,

je geduldig verstoppen voor de bel van de ijsbaan –

voor de Jägermeister

 

Ach, nu jaag ik alweer, het zit in ons,

groen als een jager, wijs als een vrouw –

eindelijk gevangen zijn is eigenlijk bevrijd worden

 

 

© Hanz Mirck (in opdracht van cafe restaurant hotel De Paris)

Advertenties

Negende stadsgedicht

April in Paris

 

Op een dag schrijf je jezelf een brief

namens een gemeente

Een brief om verder te komen

je legt hem op de hoek van je bureau:

 

weg met het oude, ruimte voor het nieuwe

Geen donker gewelf met gebrandschilderd glas

maar ruimte waar het licht kan spelen

Later kijk je uit over het Raadhuisplein

 

Nu schrijven een man en een vrouw elkaar

een brief over vooruitgang (ze leggen hem op de bar)

veeg op de koude wind, vergunning voor gastvrijheid

 

Hoe breder het terras, des te warmer het wordt,

des te eerder de ober ons Parijs kan brengen

op één hand in de zon

 

Hanz Mirck (in opdracht van Cafe Hotel Restaurant De Paris)

Achtste stadsgedicht

Uitstraling

 

 

Ik ben de morsemoskee, de sfinx van de Veluwe,

de lege kathedraal van Kootwijk, de Tai Mahal

van het verlangen, de Borrobodur van de lange golf,

de Aya Sofia van de ether, dat wat is

 

maar niet meetbaar is, de bovenlucht

waar de goden fluisteren,

ik kan je woorden naar Bandoeng zenden ,

terwijl je brief hier blijft stop

 

Mijn galmend zwijgen wil niet zeggen dat mensen

zich niet langer verbinden – nog steeds hoor ik

het fluisteren van de wereld

 

knisteren in herfstvonken en koelvijvers stop

Om te kunnen zenden is afstand nodig, de hoofdstad

een stoorzender, hier is geen einde stop

 

© Hanz Mirck

Zevende stadsgedicht

Geschiedenis van de toekomst

 

Eerst groeven we een kanaal;

een aansluiting op de wereld

Daarna legden we er een grindpad langs

om sneller naar ginds te geraken

 

En nu leggen we een glasvezelkabel

zodat de stad glazig als een te laat geoogste

aardappel kan gaan staren naar de glaszuiver

gebrandschilderde ellende

 

Vriend en vijand razen binnen

over digitaal glasfalt, glasnost

– levensecht en onaanraakbaar

 

als de luchtbel van de geschiedenis

Gelukkig zal ook dit kanaal eens dichtgroeien,

verzanden voor weer nieuwe wegen