Gedicht voor jubileum schouwburg Orpheus

Orpheus

 

Twintig jaar geleden schilderde ik een gedicht op de stoep

van de schouwburg, om beroemd te worden. Er kwam

een stukje in de krant. Maar nu ik omkijk is alles weg

Heilige Hugo Claus ontmoette ik er. Een handtekening rest

 

Na iedere voorstelling kijk ik bij de deur nog even om –

niets, alleen een gordijn hangt in het donker. Bij concerten

lijkt of je de noten haast kunt aanraken – Na het applaus

alles vervlogen; de schouwburg zelf lijkt soms een droom

 

Wie omkijkt wist het verleden uit, maar wie in een theater

vooruit kijkt, ziet de wereld echter dan echt

De helden zijn onze vrienden, de paarden ruiken naar leer,

 

De danseres buigt voor mijn buurman, Apeldoorn houdt

de adem in; heel even is het podium van ons

en de schoonheid voor altijd

 

Hanz Mirck

Gedicht voor tijdschrift Veluwe Veelzijdig

Veluws eiland

 

Het verschil tussen dwalen en verdwalen is de verte

van huis – de bocht die je verleidt een nieuwe

bocht in; de tijd is hier anders, niet trager

maar in een vriendelijker licht

 

en het licht is hier

waar niet alles knippert en schreeuwt

geduldiger: zoals jij nietsvermoedend

in dit gedicht bent gelopen;

 

een bocht na een bocht, na een strand weer

een ander strand, een groene zee,

een geheim eiland

 

in de achtertuin van je haast,

waar je verdwaalt niet om de bestemming

maar om de bocht

 

Hanz Mirck

Gedicht voor menu-magazine van Café de Paris

Apeldoorn aan zee

 

Ineens weet je waarom

Apeldoorn op stuifzand woont

omdat hier de zee moet zijn geweest;

nog steeds is het hier zo stil

 

en stroomt de tijd zo traag

Je haar wappert in de wind:

we mogen de zomer weer voelen

gloeien onder onze blote voeten

 

Dus smash de skyline over het net,

vier de gelijkmaker met de horizon

tussen je oneindige wimpers

 

Dorstig happen we naar adem en spoelen

de zoute smaak uit onze droge monden;

het cocktailglas tussen onze voldane vinnen

 

 

© Hanz Mirck, stadsdichter van Apeldoorn

Alternatief gedicht voor dodenherdenking Apeldoorn

Thanksgiving

 

Hoort u mij? Als u mij kunt verstaan,

hier is luitenant Kyle Smith, 24 jaar oud,

van de B17 genaamd Little Guy

behorend tot het 532e Bomb Squadron

 

Vandaag een mooie, heldere herfstdag,

Thanksgiving 1944. Na een bombardement

bij Osnabrück hebben we boven Apeldoorn

nog twee duizendponders aan boord

 

Op één motor valt niet meer te stijgen,

mijn bemanning hangt al aan de parachutes

en ik rek wat ik rekken kan, het is deze stad,

 

of ik. En ik stuur nog naar een bosvijver

met een vredig eilandje, ontwijk een huis, een kind,

nu duikt de neus en ik…

 

 

© Hanz Mirck

Gedicht voor dodenherdenking Apeldoorn

Wat zij smeedden in de Nijverheidsstraat

 

                                                                 Voor Gerrit en Kees Meerhof

 

De zender in Gerrits huis zweeg opeens

Langer dan goed kon zijn voor de goede zaak

En het aambeeld van zijn vader Kees

zong van de ene op de andere dag niet meer

 

De buizen koud, de vonken gedoofd, gloeidraad ge-

broken, hun hand in het vuur gestoken

Nooit is nog iets van hen vernomen

dan de stilte op vier mei

 

Nu zwijgen zij hoorbaar samen,

stil van wat is gebeurd –

het geheim van deze smidse

 

dat wij hier allemaal kennen:

dood. En toch niet dood

maar er gloeiend bij

 

 

Hanz Mirck

Gedicht voor herdenking bevrijding Apeldoorn

De vrede van de Vlijtseweg
                                                Voor Gijs Numan en Albert van de Scheur
De weg naar de vrede is smal
over stil glinsterend water dat wil stromen
maar moet wachten voor een donkere deur,
in vreugdeloos maanlicht. De deur zelf is de weg

Niet uit het bereik van de lopen maar lopen
naar de kogels toe. Twee mannen doen het
De vrede: wijsgemaakt aan de vijand, niet geloofd
door de bevrijders. Twee mannen vertellen het

De weg naar de vrede is op kousenvoeten
in de vroegste ochtend door de stad, voorbij
de sluimerende sluizen, om de droom niet te wekken

Want de vrede slaapwandelt
zoals de twee mannen die in het donker de weg weten
als het erop aankomt

Hanz Mirck

Gedicht voor jubileum Coda Apeldoorn

Orpheus

 

Twintig jaar geleden schilderde ik een gedicht op de stoep

van de schouwburg, om beroemd te worden. Er kwam

een stukje in de krant. Maar nu ik omkijk is alles weg

Heilige Hugo Claus ontmoette ik er. Een handtekening rest

 

Na iedere voorstelling kijk ik bij de deur nog even om –

niets, alleen een gordijn hangt in het donker. Bij concerten

lijkt of je de noten haast kunt aanraken – Na het applaus

alles vervlogen; de schouwburg zelf lijkt soms een droom

 

Wie omkijkt wist het verleden uit, maar wie in een theater

vooruit kijkt, ziet de wereld echter dan echt

De helden zijn onze vrienden, de paarden ruiken naar leer,

 

de danseres buigt voor mijn buurman, Apeldoorn houdt

de adem in; heel even is het podium van ons

en de schoonheid voor altijd

 

Hanz Mirck

Komende optredens

14/3 Jubileum Orpheus

21/3 Optreden met Duo Bagage et ses Amis, STA Apeldoorn. Aanvang 20:00 uur.

22/3 Optredens van diverse Apeldoornse dichters. Salon 1813. Aanvang 15:00 uur.

17/4 Bevrijding van Apeldoorn bij de sluis. Aanvang 11:00 uur.

18/4 Uitreiking J.C. Bloemprijs met optredens van genomineerden en bijdrage van juryleden.

19/4 Open Huis Coda 14.45 uur.

4/5 Dodenherdenking in Oranjepark met gedicht van stadsdichter.

12/5 Presentatie nieuw programma in Orpheus.

31/5 Optreden met o.a. Willem Bierman in café Sam Sam.

Actualiteitsgedicht

Stille getuige

 

Die dag trok ik mijn pak aan. Mijn beste. Het enige

Niet langer kon ik zwijgen. Ik nam de beste woorden

Mijn enige. Mijn wapens een monddood pistool met

knaldemper en de meervoudsvorm van elk werkwoord

 

De portier was net zo nerveus als ik, precies op tijd

tussen de reclames in zou ik het nieuws zelf lezen, na

renteloze leningen, vervuilende schoonmaakmiddelen,

de verzekeringen die de regisseur me deed –

 

Iedereen kan me nu zien wachten, niemand weet

wat ik heb gezien, de dode decors, hoe murw de wereld

er van mijn kant uitzag. Ik hield me aan mijn dunne

stropdas overeind. Mijn beste. De enige

 

Toen draaiden ze mijn armen op mijn rug

Mijn toespraak verkreukeld in de kranten, ongehoord

op de grond. Banger voor mijn valse wapen

dan voor mijn waarheid. Mijn enige. De beste

 

© Hanz Mirck

Dertiende stadsgedicht

Someday my prince will come

 

Ik staar door muren als ruiten naar buiten

Iedereen kan me zien wassen, verkleden, proberen

te slapen. Niets meer voor mezelf, om te geven aan

wie het dichtst bij mag komen

 

Mijn glas is van glas, door de barst tussen mijn machteloze

vingers lekt mijn leven op de glimmende vloer

Wat ik eet korrelt in mijn keel,

wat ik drink snijdt door mijn lijf

 

Hard en breekbaar als ik ben,

de vingerafdrukken op mijn oppervlak;

alles breekt op mij, zelfs de kleuren, zelfs het licht

 

Niemand zo leeg, zo zuiver

zo gloeiend gegoten, zo gestold

als een traan van glas, prins…

 

© Hanz Mirck (stadsdichter van Apeldoorn) (Voor het Glazen huisje Apeldoorn)